Frieze Art Fair 2012 (3 z 3) - Projekt Joanny Rajkowskiej i ogrod rzezb

Joanna Rajkowska - Forcing a Miracle

 ...i dla dopelnienia relacji ostatni wpis dokumentujacy zewnetrzna przestrzen tegorocznego Frieze. I tu nie sposob pominac watek patriotyczny, bo oto zaraz po wyjsciu z namiotu targowego znajdowala sie przykuwajaca uwage instalacja Joanny Rajkowskiej. Poletko nieustannie tlacych sie i dymiacych kadzidelek pozwalalo odwiedzajacym pograzyc sie na chwile w zadumie i (w razie potrzeby) poprosic o wlasny cud. Jak mozna dowiedziec sie z materialow towarzyszacych projektowi, Joanna ma do spelnienia swoja bardzo konretna osobista prosbe. Jednak instalacja dzialala rowniez na bardziej uniwersalnym poziomie. Milo bylo posluchac pozytywnych komentarzy gosci targow przechodzacych obok projektu Joanny.

Przylegajacy do Frieze teren parku na czas targow przeistoczyl sie w Park rzezb. Ponizej fotograficzny zapis wieczornego spaceru po tym skwerku i wybrane najciekawsze rzezby.

Frieze Art Fair 2012 (2 z 3) - Alfabet artystow

David La Chapelle 'Seismic shift' - Paul Kosmin Gallery

Prezentujemy artystow ktorych prace w tym roku szczegolnie zapadly nam w pamiec. Alfabet najciekawszych artystow tegorocznego Frieze Art Fair wedlug bloga Londyn Kultura.

A
Franz Ackermann 'Wild day' - Galeria Mai 36

Pawel Althamer - Galeria Foksal

Frieze Art Fair 2012 (1 z 3) - Relacja

Frieze Art Fair w tym roku obchodzi 10. jubileusz. Trzeba przyznac, ze kalendarz artystyczny Londynu bez tego corocznego swieta galerii, kolecjonerow i pasjonatow sztuki wydawalby sie pusty. 234 galerie z 35 krajow swiata reprezentujace ponad 2,400 artystow - niewyobrazalne wrecz nasycenie talentu artystycznego, dolarow i najwyzszej klasy sprzedawcow na metr kwadratowy. W tym roku targi dodatkowo poszerzono o 'Frieze Masters' - przylegle targi sztuki nienajnowszej (powstalej do 2000 roku).

David Nash w Kew Gardens (fotorelacja)

Zbliza sie jesien i trudno juz udawac ze tak nie jest. W sloncu  jeszcze w miare cieplo, ale w cieniu temperatury juz zdecydowanie pazdziernikowe. Zaczynaja sie pojawiac liscie na chodnikach a zielony zaczyna sie zamieniac w zolty. Teatry ruszaja z nowymi sezonami. Poczatek zlotej londynskiej jesieni proponuje uczcic weekendowym spacerem po ogrodach Kew Gardens. Do kwietnia 2013, szczegolna atrakcja sa rozrzucone po parku piekne rzezby brytyjskiego rzezbiarza Davida Nasha. Organiczne formy, proste, naturalne surowce, widowiskowe ksztalty i wymiary i przepiekne lokalizacje. Zapraszam na fotorelacje ponizej.

BP Portrait Award 2012 w National Portrait Gallery

Aleah Chapin 'Auntie' (2012), © Aleah Chapin; Alan Coulson, 'Richie Culver' (2012)  © Alan Coulson; Ignacio Estudillo 'El Abuela (Agustin Estudillo)' (2012) © Ignacio Estudillo

Juz po raz 33. w National Portrait Gallery ogladac mozna 50 najlepszych prac z ponad 2,000 przyslanych w ramach konkursu portretowego BP Portrait Award. Jak co roku jury uhonorowalo 3 tworcow nagrodami (powyzej laureaci) - i znowu co rok za sama konkluzja - mozna dyskutowac czy prace wyroznione przez jury na pewno na to zasluguja. Zwlaszcza w tym roku wydaje sie, ze poziom wyroznionych i prezentowanych prac pozostaje nieco ponizej lat ubieglych. Odwiedzajacych w tym roku za to bez liku, w tym wielu takich ktorzy zazwyczaj do galerii sie nie wybieraja (zasluga darmowego wejscia i duzej akcji marketingowej - oczekujcie rodzin z rozwrzeszczanymi dziecmi i ludzi z siatkami pelnych zakupow). Ale cokolwiek by o niej nie napisac, i tak, jak co roku, nie sposob opuscic te wystawe, na stale wpisana w letni kalendarz kulturalny Londynu.

Edvard Munch: The Modern Eye w Tate Modern. W swiecie zgryzoty i osamotnienia

Edvard Munch 'Vampire' (1893-4), wikipedia.org

Organizowana we wspolpracy z paryskim Centre Pompidou, frankfurckim Schirn Kunsthalle  (skad wystawa przyjechala do Londynu) i Muzeum Muncha w Oslo wystawa bierze za cel XX-wieczna tworczosc malarza, kojarzonego glownie z okresem XIX wiecznego fin de siecle. Oprocz wielu dobrze znanych, charakterystycznych dla Muncha obrazow utrzymanych w psychodelicznej stylistyce, zobaczyc mozna rowniez fotograficzne autoportrety a takze materialy filmowe jego autorstwa ktore rzucaja nowe swiatlo na tego prekursora ekspresjonizmu i symbolisty. Uprzedzam pytanie - zadnej z wersji 'Krzyku' na wystawie nie ma (w tym tej pastelowej z 1985, sprzedanej w maju 2012 r. za rekordowa sume 120 milionow dolarow).

Damien Hirst w Tate Modern. Na herbatce u zwariowanego przyrodnika

Damien Hirst, ‘Physical impossibility of death in the mind of someone living’ (1991)

Zrodlo: Getty Images

Londyn na czas olimpiady zostal wypolerowany na wysoki polysk. Korporacje nadwyrezaja budzety marketingowe billboardami tak wielkimi jak nigdy, instytucje preza muskuly patronatami, muzea pokazuja najlepsze eksponaty, wiktorianskie rury kanalizacyjne wymienione, nowe stacje metra oddane do uzytku, nawet transport publiczny dziala jakby sprawniej pomimo dodatkowych 500,000 turystow (tak tak – napinka i pokazowka przy okazji imprez sportowych to nie tylko polska specjalnosc jak sugerowali niektorzy przy Euro 2012;). W tyle nie pozostaje rowniez Tate Modern, ktora na letni sezon przygotowala prawdziwy szlagier – pierwsza wystawe retrospektywna Damiena Hirsta. Dalsze wprowadzenie wydaje sie zbedne, dosc wspomniec ze to najbardziej znany i najdrozszy zyjacy artysta. Na co dzien mieszka i tworzy w Londynie i cieszy sie reputacja enfant terrible poruszajacego sie sprawnie na granicy sztuki, popkultury i biznesu.

Zrodlo: Tate Modern

Children's Children w teatrze Almeida

Najnowsza sztuka w Almeidzie to kolejna wspolczesna opowiesc skupiajaca sie na tematach takich jak przyjazn, milosc, malzenstwo, rodzina, bycie charytatywnym, aktywista czy tez blogerem na temat mody. Nauczeni doswiadczeniem iz sztuki wystawiane w tym malutkim teatrze na Islington czesto sa powierzchowne ale spektukularne i doskolane zagrane, wyszlismy z tej swiatowej premiery Matthew Dunstera beznamietni. Dopiero nastepnego dnia, przypominajac sobie perypetie glowych bohaterow Children’s Children, dotarlo do nas, jak trafny i  przygnebiajacy wydzwiek mial ten material.

Misterman w National Theatre

Inishfree to irlandzkie miasteczko, gdzie rezyduje fanatyczny ewangelista Thomas Magil. Nie obce jest mu mieszanie sie w prywatne sprawy sasiadow.  Wie, ze Dwain Flynn to pijak. Timmy O’Leary zle traktuje swoja matke, a mila pani Cleary z cukierni, to straszna flirciara.  Thomas wytycza sobie za zadanie zbawienie tego pelnego grzechu miejsca. Pytanie tylko, na jak wiele sobie pozwoli w swojej misji “ulepszania” spolecznosci.

Yayoi Kusama w Tate Modern

Yayoi Kusama 'w kropki' - jej slynne 'polka dots'

W Tate Modern wystawa retrospektywna Yayoi Kusamy - obok Takashiego Murakami, najjasniejszej gwiazdy japonskiej sztuki wspolczesnej. Wystawa sledzi ewolucje sztuki tej ponad 80-letniej dzis babci na stale zamieszkujacej w szpitalu psychiatrycznym i poruszajacej sie na wozku inwalidzkim, od pierwszych szkicow i obrazow z Japonii czasow powojennych, przez nowojorski okres abstrakcyjnego ekspresjonizmu a'la Pollock i Jasper Johns po wspolczesne instalacje.  

The Sea Plays w Old Vic Tunnels

Po kazdej wizycie w tunelach Old Vica, jakze offowym londynskim venue, mowimy sobie - nigdy wiecej. Tym razem chyba jednak naprawde nigdy wiecej...tunel pod stacja Waterloo i kieliszek wina na rozsypujacej sie sofie to super sprawa, ale nie za cene irytacji banalnym, niezrecznym belkotem oraz bycia swiadkiem bolesnie amatorskiej gry aktorskiej.

Noises Off w teatrze Old Vic

Komedia w Old Vicu juz z zalozenia nie wrozy nic dobrego. Nauczeni doswiadczeniem oczekujemy odgrzewanych kotletow (ala Fredro) wystawionych w pieknym stylu, ze swietna obsada. Nie wiecej oczekujemy po Noises off, odgrzebanej komedio-farsy Michaela Fryana z 1982 roku. Mila niespodzianka - perypetie bohaterow sa tak idiotyczne i karykaturalne, iz najzwyczajniej nie da sie nie smiac. Swiat wedlug kiepskich w najlepszym wydaniu.

The House of Bernarda Alba w teatrze Almeida

Nowy sezon w Almeidze rozpoczal sie hiszpanska sztuka Federico García Lorci pt The House of Bernarda Alba. Jak sam autor dodal w podtytule sztuki, jest to opis dramatu kobiet zyjacych w hiszpanskiej wiosce. Nowa wersja Emily Mann przenosi bohaterki do Iranu, gdzie bycie kobieta to zdecydowanie nic  milego. Jedna z glownych postaci stwierdza: "urodzic sie kobieta to kara."

Wilhelm Sasnal w Whitechapel Gallery

Jest kilku zyjacych polskich artystow ktorzy osiagneli w swiatowym swiecie sztuki niepodwazalny sukces - ich dziela znajduja sie w najznakomitszych galeriach i kolekcjach swiata, a obrazy na aukcjach osiagaja wyceny znacznie powyzej pulapu polskiego rynku sztuki. Warto wspomniec chocby Miroslawa Balke, Romana Opalke, Goshke Macuge, Pawla Althamera. Wsrod nich jednak najjasniej zdaje sie swiecic gwiazda Wilhelma Sasnala. Przeglad jego prac urzadzila Whitechapel Gallery, we wspolpracy z monachijskim Haus der Kunst.

Wilhelm Sasnal - Bathers at Asnieres (2010)

Leonardo da Vinci - malarz na dworze Mediolanu w National Gallery

To wystawa roku, bez dwoch zdan. Leonardo da Vinci to absolutny mistrz, niedoscigniony geniusz kompozycji i techniki, gigant ktory ponad 500 lat temu polozyl podwaliny pod swiatowe malarstwo. To absolutny numer 1 wszechczasow. National Gallery udalo sie zgromadzic na jednej wystawie az 9 sposrod zaledwie okolo 20 obrazow wykonanych przez Leonarda, jak rowniez bardzo wiele jego szkicow i notatek. To najbardziej kompletne zestawienie jego prac w historii sciagnietych na te okazje z Luwru, Ermitazu, Pinakoteki Watykanskiej, prywatnych kolekcji m.in. Elzbiety II i... Muzeum Czartoryskich w Krakowie (Dama z Lasiczka ponizej). Ta wystawa to wpanialy rarytas. Bilety zostaly wyprzedane do grudnia, ale warto za kazda cene dostac sie na pokazy w styczniu 2012. Wystawa zostaje w Londynie tylko do 5 lutego.

Leonardo da Vinci - Dama z lasiczka (1489-90)

Frieze Art Fair 2011

To juz 9. pazdziernik z rzedu jak tlumy nabywcow i pasjonatow sztuki wspolczesnej ruszaja do wielkiego namiotu rozstawionego w Regents Park. To wlasnie tu odbywa sie corocznie Frieze Art Fair, gdzie wiodace galerie swiata prezentuja i probuja sprzedac najnowsze dziela swoich artystow. Rok 2011 na tle 2010 wyroznial sie wysokim i wyrownanym poziomem prac. Giganci nie zawiedli, niezle wypadlo kilku wzglednych debiutantow. Szczegolnie cieszy fakt, ze bardzo silnie zaprezentowala sie Warszawska Galeria Foksal. Z polskich artystow uwage przykuwaly Wilhelma Sasnala, Miroslawa Balki, Piotra Janasa i Pawla Althamera. Zabraklo w tym roku Goshki Macugi, pewnym zaskoczeniem byl tez brak prac Jakuba Juliana Ziolkowskiego. Ponizej przedstawiamy wybor najciekawszych prac.

John Martin: Apocalypse w Tate Britain

W Tate Britain do 15 stycznia 2012 ogladac mozna przekrojowa wystawe tworczosci popularnego brytyjskiego malarza romantycznego, Johna Martina. Warto zapoznac sie z monumentalnymi obrazami dramatycznych i epickich scen zaczerpnietych z Biblii, Raju Utraconego Johna Miltona, mitow i kanonow kultury i zobaczyc co podobalo sie XIX-wiecznym brytyjczykom.

Pandaemonium - John Martin

BP Portrait Award 2011 w National Portrait Gallery

Doroczne swieto portrecistow z calego swiata, BP Portrait Award w National Portrait Gallery (NPG) po raz kolejny otwiera nowy sezon wystaw. Znamy juz zwyciezcow tegorocznego konkursu - glowna nagroda £25,000 wedruje do Wima Heldensa z Holandii, za doskonaly technicznie, delikatny obraz Distracted (prawy gorny rog wsrod wyroznionych prac ponizej). Wsrod 50 najlepszych pokazanych prac nie brakuje perelek i juz tradycyjnie opinii na temat wyniku obrad jury jest wiecej niz odwiedzajacych.

Prace nagrodzone w BP Portrait Award 2011 (zgodnie z ruchem wskazowek zegara): Wim Heldens, Sertan Saltan, Louis Smith, Ian Cumberland

Bound w Southwark Theatre

Six actors, five chairs, one table and an ocean...

Bound to opowiesc o szesciu rybakach, zmuszonych wyruszyc na polow pomimo niebezpiecznych warunkow pogodowych aby uratowac stojaca przed bankructwem firme i zarobic na swoje rodziny. Wsrod nich jeden imigrant, Polak, ktorego obecnosc poteguje spiecia miedzy towarzyszami podrozy. Kazdy z nich wie, iz jest to ich ostatni polow razem. Czy uda im sie wrocic do domu z podniesiona glowa?

My City w teatrze Almeida

Emerytowana dyrektorka jednej ze szkol w polnocnym Londynie, nie moze spac i spedza noce na wizytach w kafejkach i dziwnych barach. Spacerujac pustymi ulicami Londynu napotyka nietuzinkowe charaktery, zawiera przypadkowe znajomosci, eksploruje opuszczone tunele i bramy. Byc moze powinna sie zatrzymac w teatrze Almeida i udac na sztuke My City, na ktorej na pewno udaloby sie jej zasnac, tak jak wielu czlonkom publicznosci.

The Playboy of the Western World w Old Vicu

Fantastyczna inscenizacja Ryszarda III z  Kevinem Spacey w roli glownej postawila wysoko poprzeczke dla kolejnych przedstawien w Old Vicu.  Tym wieksze rozczarowanie nudna  i zupelnie przedawniona tematyka sztuki The Playboy of the Western World, z ktorej chce sie najzwyczajniej uciec po paru minutach trwania...

Disco Pigs w Young Vicu

Dla kogos kto lubi chodzic do teatru i zobaczyl juz niejedno  na scenie, Disco Pigs jest przyslowiowym dostaniem w morde od autora. Przedstawienie jest tak bolesne, iz po jego  zakonczeniu rozgladamy sie za najblizsza apteka lub przychodnia. Najdluzsza godzina, 7 minut w zyciu kazdego kto wybral sie na ta tragicznie bezwartosciowa sztuke.

Anna Christie w Donmar Theatre

'We're all poor nuts, and things happen, and we just get mixed in wrong'

Jude Law w Donmarze! Bilety wyprzedane w kilka dni. Przy takim nazwisku malo kto patrzy na tematyke sztuki czy chocby autora. Najwazniejsza jest gwiazda i mozliwosc zobaczenia  jej na deskach teatru. Dosyc czesto zdarza sie niestety, iz zarowno material jak i wykonanie sa bardzo przecietne (Brooke Shields w  nowojorskim musicalu The Adams Family, John Malkovich w Infernal Comedy itp…) Na szczescie nie tym razem. Anna Christie Euegene’a O’Neilla doskonale broni sie po 100 latach od napisania a mistrzowska obsada (Jude Law, Ruth Wilson I David Hayman) wynagradza niedociagniecia dramatu.

Joan Miro w Tate Modern

Retrospektywa Joana Miro w Tate Modern to najbardziej obszerna wystawa jego prac w Wielkiej Brytanii od czasu jego smierci w 1983. Stanowi ona kompletny przeglad tworczosci tej niekwestionowanej gwiazdy sztuki wspolczesnej. Ponad 150 zebranych najwyzszej proby eksponatow (glownie malarstwo, ale takze szkice, rzezby) pozwala przesledzic ewolucje artysty i lepiej zrozumiec jego tworczosc w kontekscie trudnej historii Europy XX wieku. Ta wystawa to niezaprzeczalny hit 2011 roku.