Uzaleznienie to trudny temat, poruszany czesto w filmach, powiesciach i sztuce. To rowniez temat nowego dramatu w teatrze Almeida, The Knot of the Heart. Przedstawienie losow osoby uzaleznionej od narkotykow na scenie teatralnej nie nalezy do najlatwiejszych. Sztuka Davida Eldridge'a, pomimo wielu mankamentow dobrze oddaje emocje i zachowania towarzyszace uzaleznionej osobie, takie jak izolacja oraz niezdolnosc do nawiazywania kontaktow miedzyludzkich. Dramat rownie przekonujaco pokazuje, iz pochodzenie nie ma najmniejszego znaczenia w przypadku uzaleznienia. Problem ten dotyka nie tylko ludzi z najnizszej spolecznej drabiny lecz rowniez bogate i na pozor szczesliwe dzieci z dobrych domow.
Hmm, ogolnie fajnie, kolorowo, ladna scena, dobre aktorstwo, dramaty, tragedie, lzy i rwanie wlosow z glow. Szkoda tylko, ze to wszytko widzielismy juz milion razy. Problemy narkomanow, ich gotowosc zrobienia wszystkiego dla nastepnej dzialki oraz tragedia ich rodzicow, miotajacych sie i nie wiedzacych jak pomoc, to odgrzewany kotlet, trwajacy w tym przypadku ponad 2 godziny.
The Knot of the Heart to historia Lucy, zlotego dziecka, obecnie 27 letniej prezenterki BBC, ktora traci prace po byciu zlapana na paleniu heroiny w garderobie. Bez pracy i srodkow do zycia, Lucy wprowadza sie do kochajacej ja ponad wszystko matki, zeruje na niej przez jakis czas, przechodzi przez rozne stany a na koniec zapisuje sie do kliniki majacej pomoc jej zerwac z nalogiem.
The Knot of the Heart to historia Lucy, zlotego dziecka, obecnie 27 letniej prezenterki BBC, ktora traci prace po byciu zlapana na paleniu heroiny w garderobie. Bez pracy i srodkow do zycia, Lucy wprowadza sie do kochajacej ja ponad wszystko matki, zeruje na niej przez jakis czas, przechodzi przez rozne stany a na koniec zapisuje sie do kliniki majacej pomoc jej zerwac z nalogiem.
The Knot of the Heart zbiera bardzo dobre recenzje, zarowno na guardianie, whatsonstage i wielu wielu innych. Sztuka kierowana jest do bogatej klasy sredniej i idealnie pasuje na deski teatru Almeida, ktorego publicznosc to w 70% procentach 50 letni panowie i panie, mieszkajacy w pieknych domach na Islington, robiacych zakupy w Waitrose i Johnie Lewisie. To rowniez sztuka dla fanow ogladania nieszczesliwych zagubionych kobiet i ich niezdrowych zwiazkow. Nic dodac, nic ujac.
__________________________________________
Przydatne linki:Recenzja na guardianie
Strona teatru Almeida
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz